KweNTOng BuHaY Ni MoNTz

EAST TO WEST BY CASTING CROWNS Here I am, Lord, and I'm drowning in your sea of forgetfulness The chains of yesterday surround me I yearn for peace and rest I don't want to end up where You found me And it echoes in my mind, keeps me awake tonight I know You've cast my sin as far as the east is from the west And I stand before You now as though I've never sinned But today I feel like I'm just one mistake away from You leaving me this way Jesus, can You show me just how far the east is from the west 'cause I can't bear to see the man I've been come rising up in me again In the arms of Your mercy I find rest'cause You know just how far the east is from the west From one scarred hand to the other I start the day, the war begins, endless reminding of my sin Time and time again Your truth is drowned out by the storm I'm in Today I feel like I'm just one mistake away from You leaving me this way I know You've washed me white, turned my darkn

In that place between wakefulness and dreams, I found myself in the room. There were no distinguishing features save for the one wall covered with small index card files. They were like the ones in libraries that list titles by author or subject in alphabetical order. But these files, which stretched from floor to ceiling and seemingly endlessly in either direction, had very different headings. As I drew near the wall of files, the first to catch my attention was one that read "Girls I Have Liked". I opened it and began flipping through the cards. I quickly shut it, shocked to realize that I recognized the names written on each one. And then without being told, I knew exactly where I was. This lifeless room with its small files was a crude catalog system for my life. Here were written the actions of my every moment, big and small, in a detail my memory couldn't match. A sense of wonder and curiosity, coupled with horror, stirred within me as I began randomly opening files

A Journey with God By: Montz22 Sitting in the asylum While music of desolation Is hovering in the air As I bowed my head And fell to my knees in crying A clanging sound Is trying to cuff The silent sanctuary Into a reverberated city Of desperation But in a notch of time, Tranquil music hovered The place And turned it into A serene beauty And it was the start Of my journey to God Utterance of praises Covered the place As I opened my mouth And yell His righteousness With buoyancy Fire fell down and anointed me Compassion frenzied My very soul Into flaming God is truthfully astounding He must be praise eternally

Sabay ng pagbalot ng gabi, sarili’y unti-unting kinain ng dilim na nagmumula sa kaiwalan. Unti-unti nitong binabalot ng dilim ang bawat liwanag na pumapaibalot dito. Tumingin ako sa salimin upang mabanaag kung ano ang dapat gawin, ngunit isang dragon ang biglang nagpakita at kinain ako sa dilim na aking nagawa. Sumigaw ako ng pabulyaw upang ang dragon ay pumiglas, ngunit parang wala siyang narinig. Bagkus mas lalo ako nitong binalot ng dilim. Ngayon, ako’y nasa hangin, papunta rito; papunta roon. Di alam kung ano ang dapat gawin. “Oh, hangin ‘san mo ako dadalhin, pakiusap ko lang wag sa dilim.” Ako ngayo’y patungo sa paroon, paroong di alam kung saan. Sana sa dulo nito liwanag ang siyang mabatid. Upang sarili’y makabalik sa liwanag na dati’y sa aki’y bumabatid. Liwanag ang siyang nais makamit, dilim ko’y nais mawaglit. “Oh, liwanag ‘kaw ang siyang maghari nawa’y sa buhay kong pawaglit. Huwag mong hayaang ako’y balutin ng dilim na nagmumula sa kaiwalan. Pakiusap ko lang tulung

Alone in the darkness No one dares to save But suddenly, a light came to me And said, “You are now free!” I cast the darkness away And put the light in my way Now, I light their way So that the light may take their way

Ang hirap pa lang wala ka… Parang mundo ko’y wala na Ganito ba talaga ang mag-isa? Walang ibang iniisip kundo makasama ka Ang hirap pa lang wala ka… Buhay ko’y walang sigla Mukha ko’y walang tuwa Pilit paring inaalala ka Ang hirap pa lang wala ka… Tawa ko’y biglang nawala Ngiti ko’y naglaho na Sabay ng paglaho mong parang bula Ang hirap pa lang wala ka… Nakaraa’y naaalala ko pa Nung’ tayo’y magkasama Sabi mo pa nga “Love you ha...” Ang hirap pa lang wala ka… Sana’y nandito ka na Para mundo ko’y sumigla na At buhay ay umikot na

Friends! Asan ka na? Gusto na kitang Makita Alam mo ba miss na kita Sana’y andito ka na Friends! Andiyan ka pa ba? Hoy! Magpakita ka na Wag ka nang magtago pa Nakikita na kita Friends! Andiyan na ‘ko Sabik na sabik sayo Ikaw ayaw mo Sige ka may multo Friends! “Hello!” Say “Hi!” naman noh Galit na ‘ko sayo Ayaw mo na yata ako Friends! Sensya na ha… Mahal lang talaga kita Gusto ko lang namang patawanin ka Kahit corny na Friends! Bye na… Next time nalang ha Kukulitin na naman kita Basta ingat ka na alng ha

Ma-joke talaga ang buhay Inlove ako dati sa kanya, Pero ngayo'y hindi na Paano ko ba bibigyan ng buhay, Ang puso kung walang kulay Halakhak ng sawi Ang bawat tunog ng sandali Mga ulap ay pagawi Sa tuwing ako'y nasasawi, Sa Pag-ibig, ayoko ng muli Para kang rosas Sa karagata'y parang perlas Ngiti mo'y liwanag sa puso Mga mata'y 'sing kinang ng ginto Nagliliwanag sa buhay ko Ngunit anong nangyari... Puso'y nawagli Nang mga sandaling kinang mo'y nabali Tumawa ako ng malakas Mukha mo'y walang kasing malas Baliw talaga ako o torpe Mapangkutya ang sarili Dun ko lang nalaman, 'di kita mahal 'Sensya na, puso'y di bukal, Sayong pagmamahal Hahahahaha Ako'y nakakatawa Sayang lang ang sandaling nawala Kung sinubukan kong mahalin ka Di sana totoo na...

San' man ako dalhin ng buhay kung ito Alam ko kung san' ako patutungo Pakaliwa kung minsan Pero pilit paring nagpapakanan Ganyan ang buhay sa mundo Maraming direksiyon ang tungo Basta manindigan lang sa totoo Tinitiyak ko sayo dun ka patutungo Noon ako'y nasa ibabaw Ngunit ngayo'y nasa ilaw Ilaw na nagbibigay liwanag Upang pangarap ay mabanaag Ganyan ang buhay sa mundo Dilim at Liwanag, paligsahan dito Pero kung ako sayo sa liwanag ako Dahil dun lang ang kaligayahang hanap mo

One night as I was praying in my room, God called me and said, "My son, when will you accept My plans for your life?" As I heard this, I cried out and said, “My God, I don't know what I will do." I reasoned out, but still God kept on asking it again and again. Until I said, "Yes!" I cried and cried until God said, "My plans is greater than any of your plans, I know what I am doing in your life, I am your God who can give you everything, just trust Me and I will make it happen for you. Follow me and I will make your path great." Then suddenly, I was struck by a great force, it consumed me into desperation. Desperation that I should do what God wanted me to do. His presence burnt the little fire in my heart and fanned it into a mighty flame. He anointed me and prepared me to do His wills. Then God said, "My son I am sending you."

Sa mga sandaling ito, di ko alam kung ano ang aking nararamdaman. Di ko alam kung ano ang aking gagawin, di ko rin alam kung ano ang problema ko, di ko alam kung bakit ganito ang sitwasyon ko ngayon, di ko alam kung bakit ang lungkot; parang may kulang sa buhay ko na ang alam ko noon ay kumpleto na at wala na akong iba pang mahihiling dahil alam kung nakumpleto na ang aking sariling wasak-wasak noon. Pero ang lungkot, kakainin na ako ng kalungkutan. Dumidilim ang aking nakikita, lahat ay walang kulay. Para bang wala ng kulay na pwedeng dumating. "Bakit nga ba?" ang tanong ko sa sarili ko, habang nakahiga sa aking kama at nakatingala sa kisameng kinain narin ng kalungkutang nanggagaling sa taong nakatingala dito. Sa buhay nating dumarating tayo sa punto na pakiramdam natin ang lungkot-lungkot, wala tayong kasama at tayo'y nag-iisa sa mundo. Walang may gustong tumulong, walang may gustong makinig at higit sa lahat walang may gustong sumaya ka. Ang kalungkutan ay d

Show Recent Messages (F3) Lyn Ganzagan: Lyn Ganzagan: same Andrew Montemayor: very gud Lyn Ganzagan: yeah Lyn Ganzagan: practice n nmn nmin Lyn Ganzagan: music team Andrew Montemayor: wat Andrew Montemayor: ah Lyn Ganzagan: hay.... Andrew Montemayor: sa keyboard ka ba??? Lyn Ganzagan: damo kong ministry ngaun Lyn Ganzagan: halos lahat Andrew Montemayor: hahahahah Andrew Montemayor: ano2 naman Lyn Ganzagan: bass, guitar, keyboard, drums Lyn Ganzagan: hay Andrew Montemayor: hahahahahah Andrew Montemayor: galing naman Lyn Ganzagan: heheheh Lyn Ganzagan: galing ni Lord Andrew Montemayor: pano kaya yujn Lyn Ganzagan: tas magtuturo pa ako ngaun ng instrument Andrew Montemayor: gud Andrew Montemayor: ako din turuan mo Lyn Ganzagan: tas disclipleship, yung iniwan samin ni ptr dani na spiritual parenting Lyn Ganzagan: oo ba Lyn Ganzagan: tas visitation Lyn Ganzagan: hay Andrew Montemayor: aba...dami Andrew Montemayor: ako kaya Lyn Ganzagan: oh di ba Lyn Ganzagan: busy

Nasa ispirito pa ako ng panaginip, nang biglang pumasok ang tatay ko sa medyo madilim kong kuarto. Kasama kong natulog dun ang aking bunsong kapatid, pinsan at si Nanay, na pinilit makipagsiksikan sa loob para lamang makatikim ng electric fan. Nakakatawang isipin dahil siksikan kami sa loob at halos di na sila makagalaw, pero ako, mag-isa ko sa kama, sila sa baba sila lahat. ( Supremo ako). Pumasok siya at biglang tumabi sa kapatid ko at niyakap ito...... Dahil Father's Day bukas, sa kanya ko iaalay ang post kong ito ngayon. Para suklihan din kahit papaano ang pagmamahal na inalay niya. (Meron ba ????) Nung bata ako, maliit pa ako nun (obvious ba!!!) di ko alam na siya pala ang tatay ko(siyempre wala pa ako malay) nalaman ko na lang nung mga 4 ako siguro. ( may malay na ako nun) Sa pagkakaalala ko nung bata ako, lagi akong iniiwan ng tatay ko sa lahat ng pinupuntahan namin. Lagi na lang akong naiiwang ngumunguwa at naghahanap sa kanya. Para akong isang basang sisiw na naghahanap ng

Proverbs 31:10-12 and 25-31 A wife of noble character who can find? She is worth far more than rubies. Her husband has full confidence in her and lacks nothing of value. She brings him good, not harm, all the days of her life. She is clothed with strength and dignity; she can laugh at the days to come. She speaks with wisdom, and faithful instruction is on her tongue. She watches over the affairs of her household and does not eat the bread of idleness. Her children arise and call her blessed; her husband also, and he praises her: "Many women do noble things, but you surpass them all." Charm is deceptive, and beauty is fleeting; but a woman who fears the LORD is to be praised. Give her the reward she has earned, and let her works bring her praise at the city gate.

Hindi ako yung klase ng tao na masyadong emosyunal at ganun ka expressive sa nararamdaman o sa relasyon ko sa isang tao. Ayaw ko ng mga madamdamin scene, mas lalong ayaw ko ng mga senaryong nagyayakapan at nag-iiyak. Di ko ma-imagine ang sarili ko na ma-involve sa ganung senaryo. Minsan tuloy natatanong ko sa aking sarili kung normal ba ako o sadyang manhid o kaya di lang kasi siguro ganun ka affectionate ang kinalakihan kung pamilya o di lang ako naturuang maging ganun. Well, mother's day na naman. Madami na namang mga eksenang katulad ng aking binanggit. Manood ka ng TV, puro ganun ang tema ngayon ng mga talk shows, mga nanay at anak. Nagsasabihan ng message, nagsasabihan ng kung ano-anong kaik-ikan na di naman nangyayari sa totoong buhay at higit sa lahat lumuluha habang kinakausap ang ina ng harapan. Well, mother's day na naman. Pano kaya kung gawin ko din ang mga ginagawa ng ibang mga anak sa kanilang ina. Yung tipo bang, paggising nya palang ng umaga ay lumuluha na sya sa

Whaaaaaaaaa....!!!!!!! Gusto kong sumigaw na napakalakas....dahil alam kong magiging masaya at memorable na naman ang vacation...... Natapos na naman ang isang sem, malapit-lapit na para maabot ko ang mga ******** lam mo na na yun....... Nakatutuwang isipin dahil alam kong pumasa ako sa lahat ng subject ko these past sem at take note di lang passing grade ang nakuha ko kundi ten..te...nenen...... lam mo na ulit yun....... Buti na lang sumipag ako ng konti sa aking pag-aaral, konting sipag pa siguro at magiging ten-tene-nen..... lam na ulit yun..... Yan enjoy..na lang sakin...... at Goodluck sa mga gagawin ko ngayong summer..... So help me Lord......

Madilim na ang paligid ng kuwarto ko pinatay ko na kasi ang flourescent lamp na lumiliwanag dito. Tumakbo ako papunta sa aking kama at agad nahiga.....sa pagkakahiga ko biglang nag-isip ako ng malalim tungkol sa buhay ko....ang dami na palang pinagbago, ang dami ng mga pangyayaring lumagpas lang ng lumagpas, ang daming nakaraang gustong-gustong balikan pero kahit pa tumihaya at magtatatalon di na maibabalik pa ang mga panahong nasayang. Seryoso na sana ang lahat ng bigla kong naisip na ano kaya ang gagawin ko kung pagkagising ko kina-umagahan ay June 7, 2004 at yun ang araw ng unang pasukan sa Senior year ko...whaaaa... Siguro ang isa sa mga problemang haharapin ko ay ang mga damit ko nung mga panahong ito.... ayoko ng isuot ang 8 year old kong sapatos at 10 year old na pantalon....maluluha sa inis dahil bumalik na naman ang bangungot ng sinumpaang damit. Ano kaya ang gagawin ko????? Pagpasok ko sa Klase, sisigaw ako ng malakas na malakas at sasabihing hindi na ako si MONTZ na nakila