Ang lungkot ko...

Sa mga sandaling ito, di ko alam kung ano ang aking nararamdaman. Di ko alam kung ano ang aking gagawin, di ko rin alam kung ano ang problema ko, di ko alam kung bakit ganito ang sitwasyon ko ngayon, di ko alam kung bakit ang lungkot; parang may kulang sa buhay ko na ang alam ko noon ay kumpleto na at wala na akong iba pang mahihiling dahil alam kung nakumpleto na ang aking sariling wasak-wasak noon. Pero ang lungkot, kakainin na ako ng kalungkutan. Dumidilim ang aking nakikita, lahat ay walang kulay. Para bang wala ng kulay na pwedeng dumating. "Bakit nga ba?" ang tanong ko sa sarili ko, habang nakahiga sa aking kama at nakatingala sa kisameng kinain narin ng kalungkutang nanggagaling sa taong nakatingala dito.

Sa buhay nating dumarating tayo sa punto na pakiramdam natin ang lungkot-lungkot, wala tayong kasama at tayo'y nag-iisa sa mundo. Walang may gustong tumulong, walang may gustong makinig at higit sa lahat walang may gustong sumaya ka. Ang kalungkutan ay dumarating sa mga pagkakataong di natin inaasahan, maaring ngayon, mamaya, bukas, sa susunod na buwan o taon o sa susunod na sampung taon. Ito ang sumisira sa atin ng unti-unti, para tayo ay matalo at kainin ng malakas na puwersa na nanggagaling sa kalungkutang ating nararamdam. Ito rin ang magdudulot sa atin upang ang tiwala natin sa mga tao at sa Diyos ay mawala at masira. Napakahirap labanan ng kalungkutan, ngunit kapag di mo ito malalabanan ikaw ay parang isang talunang wala man lang depensang ginawa kundi ang maghintay at tumunganga habang ang kalungkutan ay nagpapakasasa sa pagtalo sa iyo.

Oo, kailangang may gawin tayo upang matalo natin ang kalungkutan sumisira sa atin. Kailangang di tayo talunan, kailangan nating manalo dito.

Ngunit sa mga sandaling ito isa lang ang aking alam. Yun ay ang Diyos lamang ang mapagbibigay sa aking ng kasiyahang aking nais matamo. Kasiyahang tatalo at wawasak sa kalungkutang aking nararamdaman.

"Bigyan niyo po ako ng lakas para aking mapagtagumpayan kung ano man itong aking nararadaman ngayong kalungkutan, problem o ano man, kayo po ang tumulong sa akin upang ang mga ito’y mapalitan ng kasiyahan. Salamat po dahil alam kung kayo po ang gagawa ng paraan para ako po'y di mawasak o masiran man lang nito."



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Bakit nga ba ako nag-I.C.T.?????

Sa lahat ng pagkakataong ang pinag-uusapan ay tungkol sa pag-aaral lagi ko na lang na-e-encounter ang isa sa tanong na sobrang kong iniiwasan,"BAKIT I.T. ANG KINUHA MO?" Sa tuwing natatanong ito ng mga kaibigan ko, kapamilya at kung sino-sino pa ay palagi na lang tumitigil ang utak ko at at para bang ayaw sagutin ang katanungang yun. Ano bang paki-alam nila sa course ko at sino ba sila para kuwestiyunin ang napili kong kurso. Masyado akong paranoid sa kuwestiyun na to na kong di ko pipigilan ang sarili ko ay puro sugat na ang mukha ng nagtatanong. By the way, bakit nga ba ako nag-I.T.? Sa aking pagkakaalam sa aking sarili at isipan, kinuha ko ang kursong ito dahil....mmmmmm....sa totoo lang kasi di ko rin talaga alam...basta naramdaman ko na lang na may nag-lead sa akin na force at yun kinuha ko na sya...Baka isipin niyo namang di ko na pinag-isipan actually oo, di nga ,kasi naman masyado akong tuliro that time. Kung formality lang naman ang pinag-uusapan at kung naitat...
Read more

Paarap ka pa sa akin...

Ma-joke talaga ang buhay Inlove ako dati sa kanya, Pero ngayo'y hindi na Paano ko ba bibigyan ng buhay, Ang puso kung walang kulay Halakhak ng sawi Ang bawat tunog ng sandali Mga ulap ay pagawi Sa tuwing ako'y nasasawi, Sa Pag-ibig, ayoko ng muli Para kang rosas Sa karagata'y parang perlas Ngiti mo'y liwanag sa puso Mga mata'y 'sing kinang ng ginto Nagliliwanag sa buhay ko Ngunit anong nangyari... Puso'y nawagli Nang mga sandaling kinang mo'y nabali Tumawa ako ng malakas Mukha mo'y walang kasing malas Baliw talaga ako o torpe Mapangkutya ang sarili Dun ko lang nalaman, 'di kita mahal 'Sensya na, puso'y di bukal, Sayong pagmamahal Hahahahaha Ako'y nakakatawa Sayang lang ang sandaling nawala Kung sinubukan kong mahalin ka Di sana totoo na...
Read more

matthew 6:25-34

25"Therefore I tell you, do not worry about your life, what you will eat or drink; or about your body, what you will wear. Is not life more important than food, and the body more important than clothes? 26Look at the birds of the air; they do not sow or reap or store away in barns, and yet your heavenly Father feeds them. Are you not much more valuable than they? 27Who of you by worrying can add a single hour to his life? 28"And why do you worry about clothes? See how the lilies of the field grow. They do not labor or spin. 29Yet I tell you that not even Solomon in all his splendor was dressed like one of these. 30If that is how God clothes the grass of the field, which is here today and tomorrow is thrown into the fire, will he not much more clothe you, O you of little faith? 31So do not worry, saying, 'What shall we eat?' or 'What shall we drink?' or 'What shall we wear?' 32For the pagans run after all these things, and your heavenly Father knows th...
Read more